Ik in gesprek met een Afrikaan: ik probeer het begrip maatschappelijk zorg uit te leggen. Dit gaat moeizaam. Het komt erop neer dat wij instellingen hebben voor mensen met een beperking en daar krijgen zij zorg.

Afrikaan: een instelling ? 

Ik: Een instelling is zeg maar een grote woning waar meerdere mensen kunnen wonen. 

Een Afrikaan: stoppen jullie ze weg in andere huizen? Waarom dan? Hebben die mensen geen familie dan? 

Ik: Jawel maar wij zijn te druk en hebben geen tijd om voor ze te zorgen. Bedenk je even in dat wij dan op kantoor zitten of hard aan het studeren zijn. De boodschappen nog gedaan moeten worden, de kinderen van de crèche moeten worden opgehaald. Je elektrische tandenborstel heeft het die ochtend begeven dus is het van levensbelang dat je nog voor sluitingstijd bij de Blokker bent voor een nieuwe. Je jongste dochter komt thuis en dus moet je nog snel even een a la minute maaltijd op de tafel krijgen zodat zij tevreden is. Dan de afwas en de hond uitlaten. En je hebt een afspraak bij de garage voor je auto en om 8 uur s'avond wordt je verwacht op de yoga club of iets anders zogenaamd sociaal iets. En als je dan nog tijd over hebt pak je maar eens je agenda om te kijken of er voor deze week nog een gaatje is om bij je oudste zoon op bezoek te gaan die woont op koningsjaght. 

Er zit dus wel een verschilletje in de wijze waarop Afrikanen of wij onze dag doorbrengen.  

Zij zitten onder een boom in de schaduw op het heetst van de dag. Zij koken een enorme pan rijst voor het hele gezin. Maken een pan met saus. Terwijl het eten staat te borrelen op het vuur zitten zij weer in de schaduw. Dit hele ritueel heeft een duur van een uur of zes. 

Ja dan lukt het wel om te zorgen dat een gehandicapt familielid niet wegloopt. En als die wel wegloopt dan is dat eigenlijk ook geen probleem, eerder gemakkelijk. En ook niet erg want hij redt zich wel, want daar kunnen ze dat. Ter verduidelijking: overleven heet dat. 

- Ingrid